■  چرا اینگونه شدیم (بی تفاوت) بخش عمومی

بی تفاوتی همانند عدم بروز عکس‌العمل در برابر محرکهای محیطی یک مریض بدحال است و باقی همانست که دانید...

با سلام و عرض ادب و احترام
بهتر است اول از خود شما سوال کنم که چرا به رونوشتی که اینجانب ارسال نمودم و یکی از مهمترین معضلات نظام مهندسی را به بحث و اشتراک نظر گذاشتم، شما بزرگوار و پیشکسوت این عرضه پاسخی به آن ندادیه و با بی تفاوت از کنار آن مثل بقیه گذشتید!؟
با کمال احترام و پوزش از جسارت انجام شده

با سلام و عرض پوزش
ابتدا جهت آگاهی جنابعالی عرض کنم که لقب "پیشکسوتی" در خصوص حقیر سراپا تقصیر مصداق ندارد
سپس باید بگویم که حسب رویت روزنوشت جنابعالی به نشانی مندرج در ذیل آن مراجعه نمودم لیکن از بخت بد در آن زمان بخصوص امکان بازکردن نشانی برایم میسر نشد و بعد از آن هم علیرغم تمایل ، درگیر برخی مسایل روزمره شدم که این دومی عذر چندان موجهی نیست.
معهذا شاید یکی از دلایل اصلی بی‌تفاوتی همین نوع برخورد باشد (جسارتاً) درصورتی که میشود چالش برانگیخت ولی شوق چالش را در مخاطبان ایجاد نمود.
درست است که مساله فوق یکی از معضلات جامعه ما به ویژه جامعه مهندسی است که ما بخشی از آن محسوب میشویم لیکن عدم واکنش موثر میتواند یا به واسطه عدم وجود امید به تاثیر باشد و یا وجود راههای آسانتر برای فرار از مشکل یا به نوعی پاک کردن صورت مساله.
حال برای آگاهی بیشتر دوستان بد نیست آماری از مخاطبان روزنوشت قبلیتان ارائه نمائید ویا پیشنهاداتی که ارائه شده است تا حتی در حد چند سطر کامنت نیز بقیه را در این امر دخیل نمائید.

با سلام خدمت همه دوستان.
ظاهراً صحبت در مورد مشکلات اعضای سازمان نظام مهندسی، خیلی توجیه! ندارد؛ زیرا:
1- در حد صحبت باقی می ماند و کسی هم نیست که عکس العمل نشان دهد.
2- اگر هم عکس العملی دیده شود، بیشتر موضعی و مقطعی است.
3- ممکن است دوباره و مثل دفعات قبل از نویسنده و سایت شکایت شود که چرا نظم کافه را به هم ریخته اند!
4- ما کلاً آدمهای بی تفاوتی هستیم.
5- ما کلاً دوست داریم نظاره گر باشیم و موقع عمل که شد، جا می زنیم.
6- ما عادت داریم که فقط ذکر مشکل کنیم ولی انتظار داریم راه حل را بقیه بدهند.
7- ما حاضر به تحمل هیچ هزینه ای برای سخنی که می دانیم درست است، نیستیم.
8- ما عادت داریم که فریاد بزنیم "لنگش کن" ولی عادت نداریم خودمان داخل گود شویم.
9- در چارچوب قانون فعلی نظام مهندسی، دست برای انجام اصلاحات اساسی و اصولی وجود ندارد.
10- اولویت اصلی تک تک ما، زندگی شخصی خودمان است.(هر کی به فکر خویشه)
......
بازم بگم؟

از همه مهندسین عزیزی که هنوز نور امید در دلشان باقی است دعوت می نمایم که برای یکبار هم که شده پیشنهاد بنده را مورد توجه و امتحان قرار دهند؛
جامعه مهندسین90 یک تشکل صنفی از جنس مهندسان ساختمان و مجموعه ای از مهندسین علاقمند به سرنوشت خود و جامعه مهندسی است. جناب آقای صدیق پور عزیز، لازم است خدمتتان عرض نمایم که برخی از متون ارزشمند شما در وبلاگ«نظر شما» که بعضاً مواردی با نظام مهندسی استان تهران قابل اشتراک بود نیز در سایت این تشکل مورد بهره برداری قرار گرفته است. لذا بنده با احترام به نظر جنابعالی و سایر دوستان عزیز دیگر من جمله مهندسین افتخاری، پرهیزکاری، موسوی نژاد، نعمتی، مدرس نیا، نجارزادگان و رسولی جمادی، همه را به حضور پرشور و فارغ از تمامی تجربه های تلخ و ناامیدی ها، به فعالیت و درج اخبار، نظرات و دیدگاه های کارشناسی خود در سایت جامعه مهندسین90 دعوت می نمایم.(لازم به ذکر است که این سایت مربوط به کل استانها می باشد که البته همکاران استان تهران بانی آن بوده اند.)
فراخوان همکاری نیز در سایت درج گردیده و تمامی مهندسین عزیز می توانند نسبت به ارائه مطالب به آدرس ذیل اقدام نمایند. امیدوارانه منتظر شما هستیم.
info@mohandesin90.com
آدرس وبسایت تشکل: mohandesin90.com

با سلام بر دوستان عزیز و تشکر از نظرات ولی
آیا باید منتظر باشیم تا کسی مشکل را حل کند؟ یا باید آنقدر بگوییم تا فکری بشود
مطمئنم که هیچ مشکلی به خودی خود حل نخواهد شد .
پس باید کاری کرد به قول دوست عزیزمان آقای مهندس صدیق پور هر کاری هزینه دارد باید هزینه اکرد
باید بی تفاوتی را ریشه یابی کرد و در پی علت گشت اینکه بگوییم کاری نمیشود کرد به نظر بنده درست نیست میشود باید عزممان را جزم کنیم و کمک کنیم تا به آن چیزی که میخواهیم برسیم
1- تا مشکلات گفته نشود حل نخواهد شد.
2- باید مشارکت به قصد اصلاح صورت گیرد.
3-مشکلات بزرگ مجموعه ای از مشکلات کوچک است
4- مشکلات کوچک قابل حل است
بیاییم همدیگر را متهم نکنیم به فکر منافع خود نباشیم به منافع جمع بیاندیشیم و به کاری که باید بشود.
با کمال احترام برای همه دوستان و نظراتشان

آقای مهندس صدیق پور عزیز
جانا سخن از زبان ما میگویی
ولی سرور گرامی به نظرتان چه باید کرد؟
آیا با وضع قانون جدید (یه شرط امکان) میتوان امیدی داشت و یا اینکه باید با این شرایط خود را سازگاز کنیم؟

تشکر